Alweer woensdag.....

De tijd vliegt hier voorbij en ook hier lijken er te weinig uren op een dag te zijn.

Maandagmiddag zijn we met Mihaela nog op huisbezoek geweest bij Gika. Hij heeft een herseninfarct gehad en heeft moeite met lopen, praten en mogelijk gaat hij zijn rechteroog verliezen door een infectie. Het is even schrikken als we hem weer zien, hij is ontzettend mager geworden. Wij kennen hem als een grote, stevige man met een stralend humeur. En gelukkig heeft hij dat laatste nog, we krijgen een stevige hand van hem. Hij gaat ook enthousiast aan de slag met het werk dat Mihaela meegebracht heeft voor hem. Hij geniet hier zichtbaar van en ook van het bezoek. Vanaf volgende week is het de bedoeling dat hij weer naar het dagcentrum komt dus dat gaat de goede kant in.

's Avonds hebben we heerlijk roemeens gegeten bij Emma. Gezellig met de hele familie aan tafel, wat eigenlijk in Roemenie niet gewoon is. Daar worden de gasten bediend en mogen zeker niet de tafel mee afruimen zoals wij vanavond wel deden.

Op weg naar huis nog wat boodschappen gedaan en thuis onder het genot van een glaasje wijn na zitten praten over vandaag.

Dinsdagmorgen hebben we het met Tatiana en Emma over de organisatie binnen Rafael, de toekomst en de onderlinge samenwerking. Dit zijn onderwerpen die de komende week nog meer aan bod zullen komen. Een uur is echt te kort! De processen waar zij mee te maken hebben zijn erg herkenbaar voor ons.

's Morgens hebben we het kinderprogramma geobserveerd en vragen gesteld. We hebben vragen gesteld over het programma, over de doelen die ze willen bereiken en achterliggende problematieken. De groep met kinderen is gegroeid en er zitten echte boefjes bij. Ook is er een 3 jarig jongetje met het syndroom van Down bijgekomen. Hij heeft een heel andere vraag als de andere kinderen. Niet makkelijk om de goede combinaties te maken. In de evaluatie zullen we hier nog op terugkomen.

Na de middag met Emma op huisbezoek bij Micky geweest. Een meervoudig gehandicapte jongen, blind en met epilepsie. We nemen wat speelgoed mee om te kijken hoe hij daarop reageert. Emma heeft gevraagd of Helma een activiteit met hem mag doen. Achteraf blijkt het wel bijzonder te zijn omdat de oma snel denkt dat zij het dan niet goed doet. Terwijl wij wel zien dat hij ontzettend goed verzorgd wordt door haar en hij zeker geluk heeft dat hij daar woont. Micky houdt ervan om in je hand te klappen en dat is de ingang om de activiteit aan te bieden. Hij is heel helder in zijn reacties. Als hij het leuk vindt dan lacht hij en maakt een soort snurkgeluid maar als dat niet zo is dan duwt hij het weg! Hij geniet zichtbaar van het contact. De oma vertelt wat ze allemaal voor hem doet en wat haar zorgen zijn. Door zijn slikproblemen geeft ze hem de hele dag door drinken en eten met een lepel. Om hem te laten slikken knijpt ze zijn neus dicht, niet prettig om te zien maar voor haar de normaalste zaak van de wereld. Hier zou zo'n manneke allang een sonde hebben. Dit wil de oma niet omdat ze dat toch als een stap achteruit zien. Een indrukwekkend bezoek.

Alina neemt ons nog mee op huisbezoek naar Irina. Een jonge vrouw die samen met haar ouders op een flat woont. Ze is erg gespannen en komt alleen uit de badkamer omdat haar moeder haar iets lekkers beloofd. Ze zoekt wel contact met Alina maar dit zijn steeds korte momenten. Haar spanning uit ze door te bonken met haar hoofd of haar moeder te knijpen. We blijven maar kort want je ziet dat ze erg gespannen blijft.

's Avonds zijn we uitgenodigd voor het eten bij de ouders van Alina. Zij verwelkomen ons hartelijk met Palinka en Limoncello. Lekkere drankjes! Het eten is heerlijk en het is erg gezellig. Alina is vanavond de tolk want haar ouders spreken geen engels. Dit vindt ze soms wel moeilijk omdat ze niet alle woorden in het engels weet. Maar met handen en voeten, engels, spaans en een beetje nederlands komen we er wel uit.

En dan is het alweer woensdag. Vanmorgen met Marian door de wijk Malin gewandeld. Zij gaat daar de kinderen voor Rafael ophalen. Nu is het beter weer dan vorig jaar maar dat maakt het niet minder troosteloos. De onderlinge verschillen in huizen zijn wel erg groot. En bij sommige huizen kun je eigenlijk niet bedenken dat daar mensen in wonen. Je wordt hier wel stil van.